Waar zijn de grote verhalen, de plannen op stadsniveau en de visionairs gebleven? Op maandag 26 oktober bediscussiëren we in Stadsleven ‘Make no small plans’ topdown, bottom-up en in between stadsplannen maken. Renny Ramakers, hoofd Droog Design, presenteert het project Social City, een nieuwe manier van ‘in between’ stadsmaken waarbij ontworpen wordt vanuit de verlangens van de burgers. ‘Suki‘ toont in deze column hoe deze manier van ontwerpen leidt tot een nieuwe soort stad: Social City. 

Ik ben quite girly en leeftijdsloos. Langzaam zweef ik over een stad, wat een geweldig uitzicht! Funafuti op Tuvalu is mijn thuis en heb school maar voor 3 procent afgemaakt. Mijn familieleden keken niet vreemd toen ik uit ons dorp wegvloog. Ik weet het zeker, ik ga met wilde dieren samenleven! Spelen met de buurkinderen is nu erg lastig, ze wonen op een ander eiland. Maar straks hinkel ik er gewoon naartoe.

Als zij naar hun werk moeten, ga ik het liefst de hele dag reizen. Mijn Rolex Oyster vertelt mij wanneer ik weer moet opstijgen. Diep van binnen ben ik niet zo avontuurlijk, maar nu dat het kan, ga ik er 76% voor, echt niet meer! Ik laat mijn emoties de vrije loop en voel mij zo sterk als een berg. Mijn lichaam straalt van het ochtendblauw.
Als register accountant van één van de grote vier ga ik vaak dansen op het platteland. Na drie stollie met ijs keer ik terug naar mijn boomhutje van 55m2 aan de rand van de stad bij de wadi. Deze oogt van buiten nogal steampunk en is van binnen minimaal ingericht met enkel drie Wi-Fi versterkers om online te shoppen. Mijn voedingspillen van de biologische markt worden via een drone bezorgd.

Op de parkeerplaats onder de boomhut staat mijn felgele Volkswagen Corrado uit 1988. Deze is voor elektrisch rijden omgebouwd en de energie komt van de tachtig zonnepanelen en de vier grote windmolens rond mijn boomhut. Over het uitzicht heb ik verder niet te klagen, want ’s nachts in de verte zijn de duizend en één lichtjes van een oogverblindende cityscape in de woestijn te zien.
Overdag staan er weinig auto’s geparkeerd en kan ik mijn eigen bloemen kweken. De vogels in de buurt maken daar ’s winters hun nestje. Ik voel me hier totaal veilig, geen security camera’s aan mijn boomhut! Volgend jaar stop ik met werken, robots nemen toch mijn baan over. Dat vind ik totaal niet erg want dan kan ik eindelijk fulltime naar het casino.

Mijn vrienden ontmoet ik in het theater, lekker samen in een besloten omgeving kindervoorstellingen kijken en aardbeitjes eten. In mijn wijk ontmoeten we immers al genoeg vreemden, nee tot nu toe geen vluchtelingen. Wat mij betreft mag nog 50% van mijn buurt worden opengesteld aan hen. Maar helaas heb ik vorig jaar niet gestemd en nu zit Google op het pluche. Als dit bedrijf morgen eens niet meer mijn stad regeert, dan kan ik eindelijk…
‘…….Soooooeeek, Sooeehooeek, Soek, Suki! Slaapkop, zit je weer te dromen?’
Nee hoor, ik ben burger van Social City!

Word ook burger van het virtuele platform Social City op http://poll.socialcities.org/poll/en

Meer lezen?

• Op de website van Social City kun je meer lezen over het gedachtegoed over deze nieuwe manier van stadsontwerpen volgens de behoeftes en wensen van burgers.
• Klik door naar ons dossier Stadsleven ‘Make no small plans’ voor meer blogs en columns over dit onderwerp.