Tijdens Stadsleven Opgroeien in de Stad van maandag 26 januari hebben we het over de stad als een fijne plek voor jong én oud. Steeds meer jonge gezinnen blijven in de stad. Wat trekt ze, wat houdt ze in de stad ondanks de krappe ruimte en de hoge huizenprijzen? En welke invloed heeft het gezinsleven op de inrichting en het gebruik van de stad?

Sebastiaan Capel

‘De stoep was breed genoeg’

 

Net als veel vakgenoten haal ik graag Jane Jacobs en haar ideeën aan als het gaat over stad en stedelijkheid. Eén van de door Jacobs sterk bepleite punten zijn brede stoepen. Stoepen die de ruimte bieden als podium voor het stadsleven. En vooral kinderen zijn gebaat bij een brede stoep waar ze kunnen spelen en de ouders, zittend op een gevelbankje, ook nog hun eigen kroost en dat van de buren in de gaten kunnen houden.

 

Terugdenkend aan de stoep in de Frans van Mierisstraat waar ik als stadskind veel speelde, was die eigenlijk hartstikke smal. Maar dat belemmerde geenszins de honderden potjes knikkeren die we daar speelden. Knikkeren met de goot tussen de stoep en de gevel, niet met een kuiltje, zoals op het platteland. En ook blikkietrap was geen enkel probleem voor ons, hoogstens raakten we wat vaker een geparkeerde auto met de bal.

 

Die auto’s, dat was een zegen en een vloek. Want je kon je er prima tussen verstoppen, maar als je bal of knikker eronder kwam, was het een heel gedoe die weer terug te krijgen. Vooral de Citroën van de vader van een van mijn vriendjes was een drama, omdat die zo laag bij de grond zat dat je er niet goed onder kon zoeken.

 

Brede of smalle stoep, kinderen vinden kennelijk altijd wel hun plek om te spelen. Maar de groei van het aantal stadsgezinnen en daarmee de kinderen in de stad zorgt vast voor meer aandacht in het ontwerp.